Το απρόσμενο για πολλούς εκλογικό αποτέλεσμα αποκαλύπτει μιαν επιτακτική αναγκαιότητα.
Η ραγδαία πτώση του ΣΡΖ και η παράλληλη αύξηση των ψήφων της νεοδεξιάς παράγει πολλά αποτελέσματα, αλλά και απαντήσεις για το πώς λειτουργούμε συνολικά σαν κοινωνία. Για τον τρόπο που χειραγωγούμαστε αλλά και το κυριότερο το πως αντιμετωπίζουμε το συλλογικό έναντι του ατομικού έστω και ως συμφέρον.
Και μιλάμε στον α’ πληθυντικό, γιατί αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία στην οποία ζούμε, σαν κοινωνία κι εμείς, θα πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας, και να του αποδίδουμε τις ευθύνες που του αναλογούν, έστω κι αν αυτός ο εαυτός λειτουργεί σαν καρκίνωμα πάνω στο ενιαίο και συλλογικό μας σώμα.
Η ήττα του ΣΡΖ ουσιαστικά σήμανε από το εκλογικό σώμα την απαξίωση των δημόσιων πολιτικών ως αξίωμα, έστω και σε αυτήν την κρατίστικη εκδοχή τους, μιαν εκδοχή που οφείλουμε να αντιπαλεύουμε. Σήμανε επίσης την απαξίωση του «κοινωνικού κράτους», του «κράτους δικαίου», κι ακόμα περισσότερο του δυτικού τύπου θεσμικού κράτους.
Αν δεν αλλάξει κάτι στις επόμενες εκλογές της 25ης Ιουνίου, αναδύεται ολοφάνερα μια προοπτική μονοκομματικού ολοκληρωτισμού, όπου το κράτος, η χειραγωγούμενη δικαιοσύνη, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η αστυνομία μαζί με τη μαφία, και οι μυστικές υπηρεσίες, θα ελέγχουν με όρους Λατινικής Αμερικής τη ζωή μιας χειμαζόμενης κοινωνίας, και θα ρυθμίζουν το «ρέγουλο» της οικονομικής της κατάστασης.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αναδεικνύει επίσης την προτίμηση μεγάλου μέρους της κοινωνίας στην γνωστή παλιά εκδοχή, μιας ρουσφετολογικού βαλκανικού τύπου φεουδαρχίας. Στη θέση των φεουδαρχών βρίσκονται σήμερα οι μεγαλομέτοχοι -ολιγάρχες, τα φέουδα λέγονται εταιρείες, και στις πυραμίδες προστασίας των κολίγων, ανήκουν μάζες ελευθεροεπαγγελματιών και μισθωτών καθώς και στρατιές ανέργων.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αποκάλυψε το φόβο μιας κοινωνίας μπροστά στην ανεργία, και ανέδειξε την στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση ως πολυτελή αναγκαιότητα. Κοινώς ξεπέσαμε ως κοινωνία στην ανάγκη μιας ποσότητας στη ζωή που είχαμε συνηθίσει, που μας την πήρανε σαν το χαλί κάτω από τα πόδια, και που τώρα μας αναγκάζει να προσκυνήσουμε τον όποιο αφέντη εταιρικό – κρατικό μέσα από ψοφοδεή ρουσφέτια αλλά και την υποταγή της ψήφου στο ατομικό συμφέρον.
Απέναντι σε αυτή την επάλληλη χρεοκοπία του κράτους, της ίδιας της πολιτικής (ως μεταπολιτική διαχείρισης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας), και της κοινωνίας ως αξίας και ως ουσίας, όσοι από εμάς ξέφυγαν γι αξιακούς λόγους αυτής της στάσης, οφείλουμε να αντιτάξουμε τον δικό μας τρόπο. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τις αλληλέγγυες κοινότητες όχι μόνο αγώνα, αλλά και της ίδιας της ζωής.
Εμπνεόμενοι από τα οράματα μιας αυτοργανωμένης, αποκεντρωμένης σε ομόσπονδες συνελεύσεις κοινωνία γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, επιχειρούμε στο σήμερα να φτιάξουμε από μόνοι μας τα αυτοργανωμένα εκείνα τα δίκτυα επάρκειας από την παραγωγή στην κατανάλωση, που θα εντάξουν τις μεταξύ μας συναλλαγές μέσα στην αλληλέγγυα σχέση, με όρους αντιεμπορευματικούς αλλά και με προϋποθέσεις βιωσιμότητας . Να επιχειρήσουμε την δική μας αλληλέγγυα οικονομία. Μια πρόταση για την έκπτωση από την κερδοσκοπία και την σταδιακή απεξάρτηση της ζωής από το σύστημα μέσα από τις αλληλέγγυες σχέσεις.
Αυτή είναι η δική μας πολιτική πρόταση που θα λειτουργήσει σαν ελκυστικό παράδειγμα μιας ποιότητας της ζωής διάφορης του ζόφου που το σύστημα κράτος – κεφάλαιο μας επιφυλάσσει. Σας καλούμε στη συνδιαμόρφωση. ”
Υποβολή απάντησης