Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα από τις γαλλικές εκλογές με την άνοδο της ακροδεξιάς, αυτό είναι το πόσο χρήσιμο είναι για το σύστημα η ύπαρξη επάλληλων εναλλακτικών πολιτικών υποστηριγμάτων, εφεδρειών, και μάλιστα σε πολλαπλές δεξιές αποχρώσεις, από το μπλε έως το βαθύ μαύρο. 65% από το κέντρο μέχρι τους φασίστες. Τα κατάφεραν.
Δεν είναι τυχαίο. η αριστερά είναι χρήσιμη για το σύστημα μόνο όταν οι κοινωνίες ριζοσπαστικοποιούνται. Οπότε τώρα όσο πιο κατακερματισμένο είναι το πολιτικό σκηνικό, και μάλιστα όσο πιο δεξιά, τόσο το καλύτερο.Πρόκειται για εναλλακτικές εφεδρείες του ιδίου πράγματος, χρήσιμες για κάθε περίσταση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι από την μια, οι πιο «ελαστικοί»στην κοινωνική διαχείριση, οι διαλλακτικοί «δημοκρατικοί» κομματικοί σχηματισμοί, είναι χρήσιμοι για την αναπαραγωγή της επικυριαρχίας σε βάθος μετασχηματίζοντας την κοινωνική κουλτούρα σε φασίζουσα, μέσα από την αγοραία χυδαιότητα και την εκπαιδευτική υποβάθμιση. Από την άλλη η ακροδεξιά, πέρα απ΄το προφανές του τρόμου ως η τρομοκρατία που πάντα αυτή υποκρύπτει,πέρα κι από το ακόμη πιο προφανές ότι αποτελεί τον λόγο νομιμοποίησης της δεξιάς πολιτικής, τραβάει την διελκυστίνδα στη φασίζουσα αγελαία, λαϊκιστική, εθνικιστική κατρακύλα, με αποτέλεσμα τον πολιτικό κατακερματισμό, τον κοινωνικό διχασμό κι αποδυνάμωση των “από τα κάτω”, για την διαιώνιση της επικυριαρχίας των σχέσεων εκμετάλλευσης. Μπορεί κάποια στιγμή και να χρειαστεί. Που ξέρεις; Έτσι έγινε και παλιότερα. Και ταυτόχρονα, υπόγεια τα «μηχανήματα» εργάζονται βουβά: τηλεόραση, lifestyle καταναλωτισμός, υποκουλτούρα. Απολίτικη άρα κι εν δυνάμει φασίζουσα ατομιστική μάζα. Τα think tanks έχουν κάνει δουλίτσα. Και το σύστημα βγάζει από το μανίκι εναλλακτικές που σαν τα φύλλα του κρεμμυδιού καλύπτουν τον πυρήνα του.
Γνωστά όλα αυτά. Και θα τα δούμε και στην Ελλάδα σε λίγο, όταν θα βλέπουμε «μαρινάκηδες» έχοντας πάρει το μάθημά τους από την Γαλλία να χρηματοδοτούν μυστικά τον φασιστικό εσμό, για να κάνουν ανενόχλητοι τις δουλειές τους κρατώντας το πόπολο σε αντιπαλότητα με τους γνωστούς χρήσιμος ηλίθιους Κασιδιάρηδες.
Όχι πως η αριστερά της “δημοκρατίας” δεν θα μπορούσε να γίνει χρήσιμη εφεδρεία σε καιρούς ανάποδους για το σύστημα. Έχουμε δει τον ρόλο που έπαιξε η σοσιαλδημοκρατία μεσοπολεμικά των καιρό των ριζοσπαστικών κινημάτων και πως πιο πρόσφατα άνοιξε την πόρτα σε αυτό που ζούμε σήμερα. Όμως εδώ ο καιρός τώρα είναι “κόντρα έχει τρικυμία κι αυτό που προέχει να αποφύγουμε το ναυάγιο”.
Όλο αυτό το παραπάνω με την Γαλλία μας δίνει ένα μάθημα. Ότι η μεταπολιτική σκηνή, έχει μεταμορφωθεί σε μια διελκυστίνδα, όπου το κεφάλαιο τραβάει τα σκοινί όσο μπορεί στα άκρα παράγοντας εφεδρείες, όσες πιο πολλές μπορεί, ώστε να ελέγξει την δική μας αντίδραση.
Αν κάτι απομένει σε εμάς να κάνουμε, είναι να τραβήξουμε από την πλευρά μας την διελκυστίνδα στην δική μας κατεύθυνση. Στη κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο. Για να γίνει αυτό με αποτελεσματικό τρόπο, θα πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας είτε ως όγκος, είτε ως στάση, είτε ως θέση ανά ζήτημα.
Δηλαδή να συμπαραταχθούμε σε ότι συμφωνούμε, να επιδιώξουμε το «ακραίο», που δεν είναι άλλο από το αυτονόητο, την κοινωνική χειραφέτησή μας, έστω κι αν καταφέρουμε να σώσουμε το δικαίωμα, να υποστηρίξουμε το όραμα έστω και για να καταφέρουμε έστω ένα δικαιότερο σήμερα, σαν ένα πρώτο βήμα για να πάμε στην κοινωνία του αύριο. Να επιδιώξουμε το όραμα, έστω κι αν είναι να πετύχουμε τις προϋποθέσεις επώασής του. Όταν απαλλαγούμε απ΄το καθεστώς της αντίδρασης κι ανασάνουμε, βλέπουμε πως ορθοποδούμε μαζί ή χώρια. Ας τραβήξει ο καθένας τον δρόμο του μετά, κι ας κάνει τα κουμάντα του. Τώρα προέχει να ανασάνουμε. Οπότε η «μηχανική» της μεταπολιτικής διελκυστίνδας έχει την σημασία της. Απαιτείται πανοπτική θέαση.
Όσο πιο ακραία είναι η δική μας θέση τόσο η διελκυστίνδα θα τραβιέται στην κατεύθυνση των δικών μας συμφερόντων. Κάθε εχθρική στάση στις γενικές μας αρχές, “ελευθερία ισότητα κοινοκτημοσύνη” μα και “αδελφοσύνη -ενότητα” θα πρόσθετα εγώ, βλάπτει και διχάζει και αποδυναμώνει τον αγώνα. Αλλά κι από την άλλη κάθε εχθρική στάση απέναντι σε μέτρα που ευοδούν, ευνοούν, εξυπηρετούν την δική μας κατεύθυνση, υπονομεύουν την θέση μας και την αποδυναμώνουν στην άτυπη αυτή μεταπολιτική διελκυστίνδα.
Πολιτική εξουσία αυτοί, κοινωνική αυτοργάνωση εμείς. Δεξιά, ακροδεξιά, φασιστικά κόμματα αυτοί, κοινότητες, συλλογικότητες, συνελεύσεις, και πολύμορφος αγώνας εμείς. Διχασμό ανταγωνισμό, διαχωρισμό, ατομισμό αυτοί, ενότητα, αδελφοσύνη, συναγωνισμό, και κοινότητες εμείς.
Οπότε ας δομήσουμε τις δικές μας εφεδρείες, τις κοινωνικές εφεδρείες που με την αλληλοϋποστήριξή τους, φύσει ή και θέσει, ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα μέτωπο κατά της νεοφιλελεύθερης πανούκλας, εμπνεόμενοι από ένα όραμα αυτό της κοινωνικής αναρχίας, ως οριστικής προϋπόθεσης της κοινωνικής χειραφέτησης από το κράτος και το κεφάλαιο.
Ας πάρουμε λοιπόν θέση στην διελκυστίνδα.
Ένας πόλος λοιπόν,
για ένα μέτωπο κοινωνικής απελευθέρωσης από το κράτος και το κεφάλαιο.
Υποβολή απάντησης