Εχθές είχα ένα καυγά στο σπίτι της μάνας μου. Αφορμή υπήρξε ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ που έδειχνε η τηλεόραση τη στιγμή που μπήκα, το οποίο μας ενημέρωνε ότι δικαιώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο η κληρονόμος -ιδιοκτήτρια του από χρόνια έρημου ξενοδοχείου City Plaza στο κέντρο της Αθήνας, γι αποζημίωση από το Ελληνικό κράτος ποσού 310 χιλιάδες ευρώ, επειδή το τελευταίο δεν έκανε τα δέοντα για να το αδειάσει από καταληψίες που φιλοξενούσαν πρόσφυγες και μετανάστες. Δηλαδή, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με βάση τη λογική της υπεράσπισης του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, επιδίκασε υπέρ της ιδιοκτήτριας αποζημίωση επειδή το κράτος δεν έκανε έξωση στο από χρόνια εγκαταλελειμμένο κτίριο, όπου διέμειναν άστεγοι πρόσφυγες και μετανάστες, μετά από πρωτοβουλία αλληλέγγυων ανθρώπων.
· Για μια ακόμη φορά η αστική νομιμότητα αποδεικνύει το παρασιτικό της χαρακτήρα. Δεν είναι δα και έκπληξη η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, αφού αυτή τη νομιμότητα εξυπηρετεί, δηλαδή οι άνθρωποι άστεγοι, τα κτίρια άδεια, και η ιδιοκτησία ιερή. Ο πάτος.
· Στην όλη αυτή υπόθεση, επίσης δεν είναι παράδοξος ο παρασιτισμός που αποπνέει το πνεύμα της ιδιοκτησίας. Δηλαδή, γόνος κληρονομημένης περιουσίας, επιδιώκει αποζημίωση από το κράτος, ως ευκαιρία πλουτισμού. Το ακίνητο ήταν έρημο κι αναξιοποίητο για πολλά χρόνια. Θυμήθηκε να το διεκδικήσει, αφότου στεγάστηκαν οι πρόσφυγες και μετανάστες, μη πω «καθοδηγημένη» από δεξιά πολιτικά κέντρα. Παράσιτο. Ο πάτος κι απόπατος…
· Στη συνέχεια του από επάνω, η απόφαση αυτή μεταδόθηκε πιάνοντας κομμάτι του τηλεοπτικού χρόνου, σα πρωτοφανές σκάνδαλο και δυσφήμιση της χώρας, προκειμένου να ασκηθεί αντιπολιτευτική πολεμική στη προηγούμενη κυβέρνηση, λες και η χώρα δεν έχει καταδικαστεί ποτέ από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, με εκατομμύρια ευρώ ποινές, είτε για τον τρόπο που θάβονται τα σκουπίδια, είτε για τις επαναπροωθήσεις των προσφύγων μισοπέλαγα, και τις άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Βγήκε πρώτη μούρη αυτή η ενσάρκωση της στυγνότητας, αυτή η αποφορά χυδαιότητας, η προσωποποίηση της απέχθειας, το Πέτσωμα του κωλοπετσώματος, κι έστειλε λέει το λογαριασμό στους προηγούμενους. Ο πάτος, ο απόπατος, και η βρώμα τους αντάμα.
Κι όλα αυτά ηχούν στα αυτιά των νομιμοφρόνων συνταξιούχων, σαν καλώς καμωμένα, για την ασφάλεια του οικογενειακού τους ασύλου, και της φοβικής τους ύπαρξης. Κρίμα.
Η μηχανική της νομιμοφροσύνης…
Ο διάλογός μας ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικός για μένα. Η συνομιλήτριά μου είναι από εκείνους τους εξαιρετικά καλούς ανθρώπους της προσφοράς μέχρι αυτοθυσίας για το συνάνθρωπο. Όμως σε αυτή τη περίπτωση, υπερασπίσθηκε την ιδιοκτήτρια, με το πρόσχημα της νομιμότητας. Έφτασε μάλιστα στο σημείο, υπερασπιζόμενη την ιδιοκτήτρια, να αναφέρει ότι δικό της είναι ότι θέλει το κάνει, ακόμα κι αν «θέλει να τόχει άδειο να ταΐζει τα γατιά της».
Εδώ λοιπόν, ενώ υπάρχει ένα μεγάλο υπόστρωμα ανθρωπιάς στο χαρακτήρα της, έρχεται κι επικυριαρχεί η αλλοτρίωση της νομιμότητας. Με αποτέλεσμα να υπερασπίζεται κάτι παντελώς άδικο. Δηλαδή να υπερασπίζεται την αστεγία ανθρώπων, προς όφελος της ιδιοκτησίας, και μάλιστα της αναξιοποίητης. Αυτή η αξιακή έκπτωση, προήλθε από ένα φόβο. Κι αυτός ο φόβος φάνηκε στο επόμενο επιχείρημα, που ήταν ότι “αν είναι έτσι να έρθουν να καταλάβουν να μείνουν στο σπίτι σου.”
Ο φόβος “της απώλειας του σπιτιού μου”. Σε αυτό το ψευδές συμπέρασμα, έφτασε από μιαν αδυναμία να διαχωρίσει την έννοια της ξενοδοχειακής επιχείρησης, με αυτή του σπιτιού που κατοικούμε. Γιατί; Γιατί Ταυτίζεται στη συνείδησή τους, η επιχείρηση και το σπίτι με το γενικό όρο ιδιοκτησία, επειδή έχουν κάτι κοινό. Περιβάλλονται από την ισχύ του νόμου, και προστατεύονται από τους αμφισβητίες τους. Γιατί γίνεται αυτό; Από φόβο. Το φόβο της απώλειας του σπιτιού μου, του ασύλου μου. Αυτή η πρόσληψη της πραγματικότητας, η υπεράσπιση δηλαδή της νομιμότητας έναντι της ουσίας, δηλαδή της ανθρώπινης αλληλεγγύης, είναι δομικό στοιχείο των νομιμοφρόνων πολιτών. Και μάλιστα με τέτοιο επίπεδο κρίσης, που αδυνατεί να υπερβεί τη νομιμοφροσύνη έναντι της κοινής λογικής των κοινωνικών πραγμάτων. Και μάλιστα, υπάρχοντος του ανθρώπινου υποστρώματος.
Και είναι λογικό να συμβαίνει αυτό όταν κάποιος φροντίζει να υποβαθμίζει την αξία σου σαν υπόσταση. Το κράτος, οι εξουσίες, η παιδεία τους, μεριμνούν γι αυτό αδιάκοπα. Αναπαράγοντας μέσα στη κοινωνική κουλτούρα την απομείωση της αυτονομίας προς όφελος της ετερονομίας της κεντρικής εξουσίας.
Αυτά είναι λειτουργίες που γίνονται σε όλους τους ανθρώπους, κι αυτές σχολιάζω. Δεν έχει να κάνει με την όποια διαφωνία μας. Μιλώ για τη μηχανική της νομιμοφροσύνης.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και αυτοί που σκέφτονται. Κι αυτοί θα σηκωθούν και θα τους πάρει ο διάολος όλους.
Υποβολή απάντησης